In dit essay zal Carl Rogers zich op vloeiende wijze tussen voor- en achtergrond
bewegen. Ik begin ermee naar voren te brengen hoe belangrijk het is om Rogers’
referentiekader te behouden in onze worsteling om empirisch ondersteunde
behandelingen met een merknaam aan te leveren. Daarna bied ik een alternatief voor
het fourneren van nog meer merknaambehandelingen door de aandacht te richten
op gemeenschappelijke factoren en veranderingsmechanismen. Vervolgens zal ik er
voor pleiten ruim baan te geven aan gehechtheid en mentaliseren als kandidaten voor
die fundamentele gemeenschappelijke factoren. Gedeeltelijk omdat ze zo goed zijn
verankerd in het ontwikkelingsonderzoek, beschouw ik gehechtheid en mentaliseren als
waardevolle verfijningen van de manier waarop Rogers dacht over de therapeutische
basis van de relatie tussen cliënt en therapeut. Ik besluit dit essay door deze
ontwikkelingsperspectieven in een breed ethisch kader te plaatsen dat ons richting kan
bieden in het bedrijven van psychotherapie.
Rogers, mentaliseren, hechting, cliëntgerichte psychotherapie, humaniteit
Het tijdschrift Persoonsgerichte experiëntiële Psychotherapie is het wetenschappelijke tijdschrift voor professionals in de GGZ in Nederland en Vlaanderen die werken vanuit of affiniteit hebben met het persoonsgerichte (client centered) referentiekader.
