Ten Geleide

Het laatste nummer van dit jaar staat enigszins in het verlengde van de Junidag van de VVCEPC deze zomer. Verschillende bijdragen die we daar konden horen, werden meer uitgebreid en verder verdiept voor een publicatie in ons tijdschrift zodat het thema, de verhouding van psychotherapie tot hedendaagse maatschappelijke veranderingen, de nodige aandacht kan krijgen binnen de Nederlandstalige cliëntgerichte gemeenschap.

We beginnen eerst met een herwerkt specialisatieverslag over speltherapie met een jongen die in een fragiele belevingswijze functioneert. Line Jehoul, Willy Colin en Greet Vanaerschot beschrijven, aan de hand van de theorie van Daniel Stern van het zich ontwikkelende zelfgevoel bij kinderen, hoe men te werk kan gaan met de verschillende soorten van fragiele processen in therapie met kinderen.

Op onze vraag heeft Trees Depoorter haar prikkelende introductietekst voor de Junidag uitgewerkt als een reflectie. Met als titel ‘De paradoxale spreidstand van de therapeut’ stelt ze vragen bij de soms subtiele, maar toch aanzienlijke rol van onze aannames, waarden en cultureel bepaalde opvattingen en vanzelfsprekendheden in ons werk, en bij de dubbele rol van psychotherapie in onze maatschappij. We zijn enerzijds een deel van het systeem dat de bestaande maatschappelijke verhoudingen en mislopende processen helpt in stand te houden, anderzijds creëren we een unieke vrijplaats waar het verteringsproces van de onderbuik van de maatschappij kan plaatsvinden.

John McLeod gaat verder in op de vraag welke rol psychotherapie kan spelen in maatschappelijke veranderingen. Gezien zijn enthousiasme om psychotherapie breder in te zetten dan vandaag doorgaans het geval is, wel vragen opriep binnen de redactie, hebben we besloten om zijn bijdrage in onze rubriek ‘Forum’ te plaatsen. Mogelijk voelen sommige lezers zich erdoor aangesproken en zijn ze bereid om hun gedachten hieromtrent met andere lezers te delen.

De Vlaamse cliëntgerichte gemeenschap heeft op de Junidag ook afscheid genomen van Chris Van de Veire. In haar 47-jarige loopbaan speelde ze onder meer als therapeut, supervisor, opleider en focusingtrainer een belangrijke rol in de ontwikkeling van veel collega’s. In een gesprek met Maaike Afschrift blikt ze terug op haar lange loopbaan en deelt ze haar vergaarde kennis en wijsheid voor de laatste keer met onze lezers.

We zijn heel blij dat we deze keer in onze onderzoeksrubriek de factsheet persoonsgerichte experiëntiële psychotherapie kunnen presenteren. Deze geeft de stand van wetenschap en praktijk weer op grond van de uitkomststudies over persoonsgerichte experiëntiële psychotherapieën bij volwassenen en is tot stand gekomen onder redactie van de Wetenschapsraad van de Nederlandse Vereniging voor Psychotherapie (NVP). Eerder verschenen de factsheets psychodynamische psychotherapie (2019), systeemtherapie (2019), groepstherapie (2021) en cognitieve gedragstharapie (2022). Vanuit de VPeP respectievelijk VVCEPC zijn Wies Verheul en Ellen Gunst bij het schrijfproces betrokken geweest. Gezien het belang van de factsheet geven we deze integraal weer.

Onze twee gastcolumns verlichten dit nummer met hun persoonlijke insteek. Ayse Dogan staat stil bij hoe ze de impliciete culturele rangorde in onze maatschappij beleeft en dit bespreekbaar maakt tijdens een avond met vriendinnen. Ilse Goossens wordt in een zeer persoonlijke gebeurtenis geconfronteerd met het feit dat het narratief van ons verleden erg relatief en nooit volledig is, en soms om herziening vraagt.

In het begin van de zomer waren er twee belangrijke internationale congressen voor onze therapierichting. René Veugelers en Frans Sandbergen brengen verslag uit van de 29ste internationale focusingconferentie die eind juni in de Ardèche (Frankrijk) plaatsvond. Twee weken later werd in Kopenhagen het 15de wereldcongres van onze therapierichting gehouden. Sigrid Vandepitte breide de verslagen van een tiental deelnemers aan elkaar.

Tot slot krijgt u nog drie boekbesprekingen. Árpi Süle bespreekt een boek over zingeving aan de hand van herinneringen die mensen uit hun leven zouden kiezen om na hun overlijden als enige mee te nemen naar het hiernamaals. Theo Maagdenberg heeft voor u een boek gelezen dat pleit voor een nieuwe vorm van samenwerking binnen de psychiatrie. Lieselotte Smaers bespreekt een boek dat het belang van emoties, en mogelijk ook van onze therapierichting, bij een breder publiek bekend zou kunnen maken.

In de hoop dat de verschillende bijdragen in dit nummer u zullen inspireren om na te denken over onze therapierichting en de rol die we kunnen spelen in de samenleving, wens ik u in naam van de redactie veel leesplezier.

Árpi Süle