Dit artikel beschrijft hoe bij de behandeling van complex trauma het gebruik van film(fragmenten) de cliënt kan bewegen naar een tussenruimte. Dit is een veilige ruimte waar een belichaamd weten actief is, zonder een te rechtstreekse link met traumatische inhouden van het eigen verhaal. Deze tussenruimte maakt opnieuw een mate van voelen mogelijk waardoor stilaan fijne draadjes kunnen worden geweven richting een meer coherent zelf en narratief. Dit haalt de cliënt uit een isolement dat vaak het gevolg is van schaamte, schuld of dissociatieve processen waarmee belangrijke traumatische inhouden opnieuw een rol kunnen gaan spelen in het creëren van meer samenhang en coherentie in het eigen voorheen gefragmenteerd verhaal. Als kader wil ik het belang van lichaamsgericht werken bij trauma schetsen, en enkele elementen vanuit de filmfilosofie waaruit blijkt dat het bekijken van film een lichamelijk gebeuren is vooraleer het cognitieve lagen bereikt. Dit lichamelijk voelen breiden we uit tot een tussenruimte waar het begin van een felt sense wordt ervaren. Deze felt sense brengt richting in een proces van afstemmen, van kunnen groeien, van mens worden. Het gebruik van deze tussenruimte via film helpt cliënten in hun tolerantievenster te blijven én maakt mogelijk dat quasi onbereikbare thema’s zichtbaar worden. Enkele concrete voorbeelden illustreren hoe beelden en filmfragmenten iets in het verhaal van de cliënt doen verschuiven en hoe dit gegeven geïntegreerd kan worden in een cliëntgerichte, existentiële manier van werken.
film, complex trauma, dissociatie, interoceptie, lichaamsgericht, traumasensitief, existentieel
Het tijdschrift Persoonsgerichte experiëntiële Psychotherapie is het wetenschappelijke tijdschrift voor professionals in de GGZ in Nederland en Vlaanderen die werken vanuit of affiniteit hebben met het persoonsgerichte (client centered) referentiekader.
